neo in memoriam

NEO
2009 - 18-08- 2012

18-8-2012 kregen wij een heel triest telefoontje: Neo is vanmorgen overleden.

Hij heeft een acute hartstilstand gehad.

Neo was eindelijk zover dat hij een normale hond was geworden en dat nu het moment kwam om nog meer van hem te genieten. Helaas heeft dat niet zo mogen zijn. Gelukkig was iedereen thuis en weten ze dat Neo geen pijn heeft geleden. Hij was nog lekker meegeweest naar de geitjes om te voeren en had even daarvoor nog gedold met de kat
( wat ze nooit voor mogelijk hadden gehouden ) hij viel geen vreemden meer aan, ging lekker mee op de wandeling, ook met andere honden....

Wij wensen de baasjes heel veel sterkte met dit zware onverwachte verlies!

Neo, onze mooie Boef, is niet meer

Zaterdag 18 augustus, 8.00 gaat de wekker. Het belooft een warme dag te worden en we maken wat plannen voor de dag. Gewoon lekker buiten zijn, een beetje motor rijden. Eigenlijk een mooi laatste weekend van de zomer. En het was mooi want we zijn naar Italie geweest. Op zich niets bijzonders, maar wel bijzonder dat Neo het voor het eerst drie weken zonder ons moest stellen. De ouders van Evelien zullen voor alle dieren zorgen en dus ook voor Neo! En dat was fantastisch gegaan. Meneer liep zelfs los met Opa mee naar de brievenbus zonder van zijn zijde te wijken.

Maar terug naar 18 augustus: na het opstaan hebben we altijd de vaste rituelen, Ronald “doet” de dieren en Evelien en Linda “doen” zichzelf. Neo ligt al te wachten op de Deel om te helpen! Eerst gaan we altijd naar de geiten. Neo heeft de taak vooruit te rennen en de geiten te waarschuwen dat Ronald er aan komt. Hij komt aanstormen zoals alleen een bouvier dat kan. Een stofwolk met veel herrie en het gaat eigenlijk nergens over. Zo ook deze ochtend. Hij mag niet mee de wei in, want er is een geit bij die best wel eens zin heeft in een confrontatie. Neo blijft dan om de wei heen rennen. Blijkbaar had dat rennen zijn darmen geprikkeld want er moest tussendoor nog even een flinke bolus gedraaid worden…..

Op het moment dat ik het hek op slot zet hoor ik een hard gorgelend geluid achter me. Ik kijk om en zie Neo in totaal verkrampte toestand in een soort sprong waarna hij helemaal slap op de grond valt. Ik ren naar hem toe en hij maakt nog wat schokkende bewegingen. Ik probeer hem erbij te houden en roep Evelien en Linda. Linda belt meteen de dierenambulance en Evelien en ik proberen er het leven weer in te krijgen. Maar niets, helemaal niets meer. Hij is helemaal slap, zijn hart staat stil hij ademt niet meer, zijn tong is helemaal blauw…..Alles duurde nog geen 1 minuut.
En 10 minuten later staan we met de buurman, met wie hij een hele goede band had, afscheid te nemen bij de dierenambulance.

En daarna: wat een verdriet. Het hele huis inclusief de buurman in tranen. En die verschrikkelijke leegte op de Deel en op het erf achter ons huis. Dat was zijn terrein en aanwezig was ie! En het ging zo goed met hem. Geen fietsers meer najagen, goed onder commando blijven bij vreemd volk, een band aan gaan met meer mensen dan alleen zijn bazen. Het is gewoon oneerlijk. Hij had echt meer verdient dan dit.

Wij willen langs deze weg ook nog eens iedereen bedanken. We begrepen van Jantina dat Neo nogal wat volgers op internet had. Dat doet ons goed. Moeilijk kon hij zijn, maar hij wist je altijd weer te winnen met zijn aanhankelijkheid en prachtige oogopslag. Hij ging door het vuur voor ons en wij voor hem! Ondanks het vreselijke gemis zijn we ook dankbaar naar de mensen die hem zover geholpen hebben dat hij bij ons kon zijn: de bouviersupporters, Jantina, Bert en de mensen van het pension in Winschoten.

Linda, Evelien en Ronald

Neo,

Mijn eerste bouvier om te heropvoeden en te laten zien of ik staat ben om een hond een kans te geven op een beter leven.
Het heeft veel tijd, energie, geduld gekost van Reint (medewerker pension
Winschoten) die hem een goede start heeft geven, en Evelien en Ronald die hem in huis hebben genomen om hem een leuke toekomst te geven.

Beelden schieten voorbij dat ik hem van de ketting haal en dat hij probeert
mij een stuk uit het been te bijten.
Net als het beeld van de laatste keer dat ik samen met Jantina en Evelien
hem aan het trimmen ben, ravottend op de grond alsof het mijn beste maatje
is.

Bijzondere herinneringen die ik niet snel zal vergeten.

Met dank aan iedereen die zich in zet voor een nieuwe goede toekomst voor onze trouwe viervoeters.

Bert Smallenbroek

Het verhaal over de training van Neo kunt u hier lezen